της Ελίνας Γαληνού
Κατά τον πρωθυπουργό, διλήμματα δεν υπάρχουν στην παρούσα φάση. Ο ίδιος, βλέπει μονόδρομο την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και του Μνημονίου ΙΙ, για την "σωτηρία της πατρίδας". Οπως μας μήνυσε, "το μοναδικό του μέλημα είναι να μη ζήσει κανένα νοικοκυριό, την πτώχευση και τη χρεωκοπία". Κάνει έκληση στην αξιωματική αντιπολίτευση για συναίνεση, επισείοντάς μας τη φοβέρα των ξένων και της τρόικα "ότι δεν θα δώσουν την επιπλέον στήριξη αν δεν γίνει αυτό που θέλουν..." Δηλαδή, αν δεν συναινέσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου όπως το θέλει ο πρωθυπουργός, δεν πάμε παρακάτω..
Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι συναινεί η αξιωματική αντιπολίτευση, λυγίζοντας στα παρακάλια του πρωθυπουργού που μόνο γονυπετής δεν ζήτησε ακόμα κομματική υποστήριξη.
Λύθηκε το πρόβλημα έτσι; Μπορεί η αγωνία για το αύριο που διαχέεται έντονα, να μας σαστίζει, αλλά ας δούμε τα πράγματα ψύχραιμα.
Το Μεσοπρόθεσμο με τα αντίστοιχα μέτρα που αποφασίστηκαν, δεν είναι η σωτηρία της Ελλάδας. Αν το περυσινό Μνημόνιο απέτυχε μια φορά, το φετεινό θα αποτύχει δέκα, εάν εφαρμοστεί με τον τρόπο που μας πληροφορούν. Δεν το λέμε αυτό για να κολακέψουμε κανέναν από την αντιπολίτευση, αν και η πλειοψηφία τους συμφωνεί-πέρα από τις διαφορές τους-ότι οι όροι που μας δεσμεύουν είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ. Το πρόβλημα λοιπόν της άρνησης προς τον πρωθυπουργό να ψηφίσουν, δεν συνιστάται από απλή δυστροπία που αποσκοπεί στην πολιτική καπηλεία της κρίσης. Η ψήφιση ή άρνηση ενός προγράμματος που θα συνεχίσει να λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής του ήδη τεράστιου προβλήματός μας, είναι ζήτημα ευθύνης και συνείδησης. Καθένας λοιπόν, σκεπτόμενος ότι ο καρκίνος της ελληνικής οικονομίας θα εκατονταπλασιάσει τις μεταστάσεις του και ότι τις συνέπειες θα τις πληρώσει ο λαός, ας κρίνει κατά συνείδηση με το χέρι στην καρδιά, τι θα πράξει.
Οι συνεχείς πιέσεις των ξένων προς την αντιπολίτευση προκειμένου να συναινέσει όμως μας εκπλήσσουν. Υποτίθεται, ότι το ελληνικό πρόβλημα απασχολεί σοβαρά την Ευρωζώνη, ως προς την βιωσιμότητά της. Ετσι δεν μας λένε; Αυτό δεν έλεγαν και πέρυσι όταν μας έθεσαν σκληρά προ των ευθυνών μας για τους τριγμούς που προκαλούσε το χρέος και το έλλειμμά μας στις χώρες τους; Με αυτό το επιχείρημα δεν μας έπεισαν ώστε να καταφύγουμε κυνηγημένοι από τις ενοχές μας, στον μηχανισμό στήριξης δεχόμενοι τις αυστηρές τους επιτηρήσεις; Αν σήμερα ρωτούσαν τους αγανακτισμένους "γιατί δεν ξεσηκωθήκατε από πέρυσι και το θυμηθήκατε ένα χρόνο μετά..." θα απαντούσαμε ότι η θυσία μας αφορούσε και εκείνους, όχι μόνο εμάς. Ναί, προσπαθήσαμε να σεβαστούμε τη συμμετοχή μας στην ΕΕ, την Ευρωζώνη και να μη διαλυθεί εξ΄αιτίας μας. Τώρα όμως, δεν πάει άλλο πια. Ας καταλάβουν ότι ο κίνδυνος αποτυχίας του δεύτερου Μνημονίου, δεν είναι μονάχα δικός μας. Είναι και δικός τους.
Γι΄αυτό, εφ΄όσον τους ενδιαφέρει πραγματικά να στηρίξουν την Ελλάδα και για δικό τους καλό, ας προσπαθήσουν να πείσουν τον πρωθυπουργό να αλλάξει ρότα. Να ξαναδεί ποιά σημεία του Μνημονίου δεν αποδίδουν και γιατί. Να επανεξετάσει την δανειακή σύμβαση, η οποία θέτει σε επισφαλή θέση, την εθνική κυριαρχία μιας χώρας-εταίρου τους, γιατί έτσι θέλουν τα συμφέροντα των κερδοσκόπων. Αλίμονο, να μη ζήσει η Ευρώπη το ντόμινο μιας ελληνικής τραγωδίας που την έκτασή της, σίγουρα κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ακόμα. Και να μη φτάσει κανένας στο σημείο να πεί τα λόγια του Χίτλερ λίγες ώρες πριν αυτοκτονήσει "Ας με είχε σταματήσει ο λαός μου, αν ήταν να φτάσω ως εδώ..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου