Του Σάββα Καλεντερίδη
Στη σύνοδο των αρχηγών των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το κεντρικό ζητούμενο της οποίας ήταν η αναζήτηση συναίνεσης για το Μνημόνιο 2, από πλευρά του πρωθυπουργού τέθηκε στο τραπέζι το ενδεχόμενο προσφυγής στις κάλπες, όχι για την ανανέωση της λαϊκής εντολής, αλλά για να εκφραστεί ο ίδιος ο λαός πάνω σ’ αυτό το θέμα, που κατά κάποιο τρόπο θα κρίνει τη θέση και την πορεία της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση όχι μόνο άργησε αμέσως μετά της εκλογές να λάβει έγκαιρα τα ενδεδειγμένα μέτρα για την αποφυγή της χρεοκοπίας αλλά με τη στάση της δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την προσφυγή στο ΔΝΤ-Ε.Ε., την αποδοχή-υπογραφή του Μνημονίου και την ανάθεση κρίσιμου ρόλου στην Τρόικα, είναι ένα θέμα στο οποίο έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μας και για το οποίο ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σ’ αυτό, αφού η αντιπολίτευση, τα κόμματα και οι λοιποί θεσμοί της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν κατόρθωσαν είτε να αποτρέψουν είτε να διαλευκάνουν τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες η χώρα οδηγήθηκε στο Μνημόνιο. Αν και δεν μπορούμε να εντοπίσουμε ευθύνες στο παραπάνω θέμα, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι για την αποδοχή των επαχθών όρων και την υπογραφή του Μνημονίου, δεν ζητήθηκε η συναίνεση των πολιτικών κομμάτων ούτε η γνώμη του δύσμοιρου ελληνικού λαού, που υφίσταται τις συνέπειές του ένα χρόνο τώρα, συνέπειες που θα υφίστανται στην κυριολεξία και οι επόμενες γενιές.
Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση δεν αναζήτησε τη συναίνεση της κοινωνίας και των κομμάτων για την υπογραφή του Μνημονίου, το οποίο σε μεγάλο βαθμό δημιούργησε τις προϋποθέσεις για το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο που διέρχεται η χώρα, έρχεται τώρα να την αναζητήσει σε επίπεδο κομμάτων και αφού κατά τα φαινόμενα δεν το πετυχαίνει, ανακαλύπτει το δημοψήφισμα, το οποίο, υπό τους όρους και τις συνθήκες που έρχεται ακόμα και ως ενδεχόμενο, δημιουργεί συνθήκες που μπορεί να οδηγήσουν σε έναν νέο εθνικό διχασμό, αφού ο λαός θα κληθεί να αποφασίσει διλημματικά, στη λογική του άσπρου-μαύρου, για ένα θέμα που έπρεπε να συζητηθεί διεξοδικά χρόνια τώρα στη βάση της κοινωνίας, πράγμα που δεν έγινε με ευθύνη όλων των κομμάτων και το οποίο αν είχε γίνει, ασφαλώς δεν θα είχαμε φθάσει στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.
Η Ελλάδα, την περίοδο 1914-1917, παρασύρθηκε στη δίνη των εξελίξεων της εποχής και μπροστά στο δίλημμα λήψης κρίσιμων αποφάσεων, όπως η συμμετοχή στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πολιτικές δυνάμεις της εποχής δημιούργησαν το πρώτο βαθύτατο ρήγμα στο έθνος, που ονομάστηκε Εθνικός Διχασμός, με αβάστακτες συνέπειες για την μετέπειτα ιστορική πορεία του Ελληνισμού. Στη συνέχεια, ανάλογου χαρακτήρα αποφάσεις ελήφθησαν και στο ζήτημα της συμμετοχής της Ελλάδος στην Εκστρατεία της Κριμαίας αλλά και στο θέμα της διαχείρισης της Εντολής των Συμμάχων για απόβαση στη Σμύρνη, η οποία απόβαση κάποια στιγμή έφτασε στο αδιέξοδο του Σαγγαρίου, για το οποίο κλήθηκε να αποφασίσει ο ελληνικός λαός με τις εκλογές του 1920, που οδήγησαν στην ολοκληρωτική καταστροφή του Ελληνισμού της Ανατολής.
Η είσοδος της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, την 1η Ιανουαρίου 1981, σήμανε εκτός όλων των άλλων, την πολιτική ισχυροποίηση-θωράκιση και το γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας στην Ευρώπη, στοιχείο που πολεμήθηκε από τους τότε επαναστάτες-λαϊκιστές με συνθήματα του τύπου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο». Αυτή η εξέλιξη θεωρήθηκε από την Άγκυρα ως ένα στοιχείο που αυξάνει το γεωπολιτικό βάρος της Ελλάδας και την καθιστά ανώτερη και ισχυρότερη πολιτικά από την Τουρκία, αφού πλέον έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει και να συνδιαμορφώνει τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε έναν ισχυρό διεθνή μηχανισμό-φορέα, στον οποίο δεν συμμετέχει η Τουρκία. Η διαχείριση αυτής της δυνατότητας που πέτυχε η Ελλάδα το 1981, υπήρξε κάκιστη από πλευράς των ελληνικών κυβερνήσεων -ποιος δεν θυμάται τις αθλιότητες του καλαμποκιού, των μουσάτων «επαναστατών», των αλαζόνων «δεσποινίδων» και τόσων άλλων που μας εκπροσωπούσαν στις Βρυξέλες και ασελγούσαν επί χρόνια στην ευρωπαϊκή ιδέα- με αποτέλεσμα σήμερα να δοκιμάζεται παντοιοτρόπως η θέση της χώρας στην Ε.Ε., κάτι που αναμένεται να είναι και το βασικό δίλημμα στο δημοψήφισμα, αν τελικά επιλεγεί ως «λύση» για το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί.
Επειδή πολλά έχουν γραφτεί και ακουστεί για δράση εταιρειών επικοινωνίας τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, με στόχο τη δημιουργία κατάλληλου κλίματος στην ελληνική κοινωνία για την αποδοχή του Μνημονίου και των σκληρών μέτρων που έχουν ληφθεί εις βάρος των εργαζομένων και της ίδιας της εθνικής κυριαρχίας, αυτό που μπορούμε να πούμε με ασφάλεια είναι ότι ως παράπλευρη απώλεια αυτής της δράσης έχει επιτευχθεί ο πλήρης αποπροσανατολισμός και η σύγχυση της ελληνικής κοινής γνώμης για τα εξής ζητήματα:
-Ποια είναι η πραγματική κατάσταση της χώρας σήμερα
-Ποιες είναι -θα είναι- οι πραγματικές επιπτώσεις στη μελλοντική πορεία της χώρας από την υπογραφή του Μνημονίου 1 και την αποδοχή του Μνημονίου 2
-Ποια εναλλακτική λύση-πρόταση υπάρχει σε περίπτωση απόρριψης του Μνημονίου 2 και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις σε περίπτωση εφαρμογής της εναλλακτικής πρότασης.
Αν και προτιμότερο θα ήταν οι απαντήσεις στα παραπάνω ζητήματα να είχαν προκύψει και να είχαν δοθεί μέσα από δημόσια συζήτηση και γόνιμο κοινοβουλευτικό και πολιτικό διάλογο -αντί των κοκορομαχιών που απολαμβάνουμε από τις οθόνες των τηλεοράσεων-, αν και θα ήταν προτιμότερο να τεθούν τα διλήμματα αυτά στα πλαίσια ενός προεκλογικού διαλόγου για να αποφασίσει ο λαός διαθέτοντας περισσότερες επιλογές του άσπρου-μαύρου ενός δημοψηφίσματος, σε περίπτωση που η κυβέρνηση αποφασίσει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ελπίζουμε τα κόμματα και οι πολιτικοί να ανασύρουν στη μνήμη τους το τίμημα που πλήρωσε ο Ελληνισμός και να αποφύγουμε έναν νέο Εθνικό Διχασμό. Αυτό θα ήταν η αρχή του τέλους για τον Ελληνισμό.
DHMOKRATIA, 8-6-2011
Πηγή:http://infognomonpolitics.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου